Parrish Smith uit Amsterdam staat bekend om zijn eclectische mixen waarin hij harde techno met industrial, EBM en noise combineert, en zelfs metal en punk in zijn sets draait. Altijd dansbaar, maar ook altijd duister.
Pernilla Ellens | 04.05.2022
Maar Parrish Smith wil groeien als artiest, en laat op zijn nieuwe single zijn eigen stem horen. “Zodra ik de mic vast hebt, verandert er iets in me. Als DJ ben ik meer ingetogen, als vocalist zie je mijn meest persoonlijke ik naar voren komen”, vertelt hij. Ik spreek de getalenteerde artiest over zijn nieuwe album Light, Cruel & Vain, de toekomst van subculturen en hoe muziek kan zorgen voor groei en progressie. Het gesprek en de shoot vind plaats in Garage Noord, een restaurant en nachtclub in Amsterdam, een tweede thuis voor Parrish.
Parrish Smith | Foto: Davy de Lepper
Je nieuwe single Never Break Faith is net uit. Ik zag dat je het je meest persoonlijke werk noemde. Waarom noem je dat zo?
Al sinds 2014 ben ik bezig om naar deze sound toe te werken. Toen heb ik heel duidelijk een doel gesteld waar ik naartoe wil groeien. Ik maak alle muziek zelf voor mijn projecten, zo ook voor Volition Immanent met Mark Knekelhuis. Maar het is altijd mijn doel geweest om een grotere band om mij heen te creëren, die zich niet vasthoud aan een bepaald genre. Ik wilde het op een moeilijke manier doen omdat ik weet dat ik heel hardleers ben, dus dat was eigenlijk een eerste erkenning van hoe ik het beste zou groeien. En toen ik ontdekte hoe elektronische muziek gemaakt werd met hardware en live apparatuur, heb ik mezelf tot doel gesteld om ook alles live te maken. Ik ging met cassettes opnemen, met minidiscs en VHS werken. Dat was voor mij de beste manier gevoelsmatig om m’n gevoel te uiten in dingen die ik fysiek kon aanraken.
Parrish Smith | Never Break Faith
Wat is dan dat doel, waar je naartoe wilt groeien?
Mijn doel was om mijn mijn authentieke pad te volgen en daarin geen concessies te willen maken. Omdat ik geloof dat het langere pad, met alles zelf maken, veel dichter bij mij zou staan dan dat ik het kortere pad zou nemen. Als ik een keuze had gemaakt waardoor mijn succes binnen een jaar helemaal omhoog zou gaan had ik dat niet aangekund persoonlijk gezien, omdat ik mezelf nog niet helemaal kende op die leeftijd. Het risico daarvan was dat ik succes en geld moest laten gaan, dat ik alleen voor mezelf zou kiezen en een moeilijkere weg zou inslaan. Een soort lijdenspad. Maar daar heb ik mezelf het beste leren kennen. Zo kon ik obstakels het beste overwinnen. Never Break Faith gaat eigenlijk over je lot, het pad dat je moet volgen.
Parrish Smith | Album Preview Het HEM
Het nummer is gelaagd en heeft verschillende stijlen. Is dit een voorproefje van wat we kunnen verwachten van het hele album Light, Cruel & Vain, dat op 20 mei verschijnt?
Het album is eigenlijk een hybride verzameling van de stijlen die ik heb gevonden, en de niches die ik voor een breed publiek wil neerzetten. Ik noem het ook wel een concepteel album. Ik wil noise en punk naar een breder en progressiever publiek brengen zodat ook mensen van nu er makkelijker naar kunnen luisteren. Op de single gebruik ik mijn stem als muzikaal instrument. Het is ook een limitatie, omdat ik zelf geen hele goede zanger ben. Maar ik zie vocalen wel als een instrument wat een verhaal kan ondersteunen. Ik denk dat de single qua intensiteit en lyrics wel een voorproefje is van het album, maar op het album heeft het instrumentele wel een meer prominente rol.
Ze noemen je ook wel een punk technician en een music archeologist. Kun je die termen verklaren?
Ik heb altijd van geschiedenis gehouden, en ik vind ook dat je de geschiedenis moet kennen als je voor iets staat. Als je iets wilt neerzetten, je kunst, moet je ook substantie hebben om dat te kunnen beargumenteren. Ik denk dat dat een artiest vooral ook maakt. Het hoeft niet altijd. Je kan de geschiedenis en al je kennis meenemen, en als je groeit kun je het ook laten gaan. Ik zie mezelf meer als iets progressiefs dan punk. Ik denk dat als je echt punk bent dat je dan mee verandert met de tijd. Met punk technician wordt ook mijn stijl van draaien bedoeld. Ik ben niet zo perfectionistisch, maar er is wel over nagedacht. Punk technician betekent ook dat ik graag intensiteit en vuur breng.
Parrish Smith | Foto: Davy de Lepper
Je uit vaak het mantra “No elitism, no prejudice, no genres, hypnotic, tense, comprehensible, a state of mind.” Wat bedoel je daarmee?
Ik hou niet van elitair hokjes gedrag. Ik vind dat je als persoon de vrijheid moet kunnen hebben om vrij te denken en dat je mag kunnen zeggen wat je wilt en waar je voor staat. En heel veel mensen zijn daar bang voor. Je merkt dat mensen altijd rekening houden met wat iemand denkt of vindt, ook al is het buiten je eigen kring. Ik vind dat je op zoek moet gaan naar je authentieke zelf. En dat mantra wat ik heb gemaakt, daar kijk ik altijd op terug. Daar ben ik begonnen, dat ben ik, dat wil ik uitstralen, en ik wil dat mensen dat meenemen.
Punk en metal zijn wel genres waar gatekeeping plaatsvindt. Je hoort erbij of niet, je bent punk of niet, en dat staat ook steeds ter discussie. Als jij die hokjes loslaat, hoe zie jij dan eigenlijk de toekomst van subculturen?
Mensen moeten leren accepteren dat die traditionele punk cultuur verleden tijd is, en dat dat verandert naar iets heel nieuws. De twintigers van nu hebben een heel ander begrip van punk. Kijk maar hier naar Garage Noord. Je stapt in de club, en beneden hoor je techno en leftfield tot aan industrial. Boven in BAR40 hoor je reggaeton, arabische en deconstructed muziek. Op een concert avond spelen er punk of noise bands en kun je er Roti eten. Dat is een thuishaven.
De jongeren van nu luisteren punk en metal, maar ze luisteren ook naar de nieuwere deconstructed club muziek bijvoorbeeld. Dat is voor mij een progressieve gedachte om tegen genres en subculturen in te gaan, dat je dat allemaal bij elkaar kunt brengen. De toekomst van subculturen is dus dat ik denk dat het altijd zal blijven bestaan, maar alleen als het ook mee verandert met de nieuwe generaties.
De jongeren van nu luisteren punk en metal, maar ze luisteren ook naar de nieuwere deconstructed club muziek bijvoorbeeld. Dat is voor mij een progressieve gedachte om tegen genres en subculturen in te gaan, dat je dat allemaal bij elkaar kunt brengen. De toekomst van subculturen is dus dat ik denk dat het altijd zal blijven bestaan, maar alleen als het ook mee verandert met de nieuwe generaties.
Parrish Smith | Artwork album ‘Light, Cruel & Vain’
Net tijdens de fotoshoot stonden we even bij een boksbal, en hadden we het erover dat je niet iets machos wilt uitstralen. Waarom wil je niet meedoen aan het stereotype machoman?
Ik ben door vrouwen opgevoed, ik heb heel veel zussen en nichten. Van huis uit heb ik meegekregen dat iedereen gelijk is, en dan kom je in de grote mensen wereld en zie je dat niet iedereen gelijk is. Ik vind machocultuur heel kortzichtig. Er zijn heel veel vrouwen die nu zelfstandig en succesvol zijn en daar wordt dan vanuit de man op neergekeken. Daar kan ik echt niet tegen. Ik vind het juist prachtig om te zien hoe krachtig vrouwen groeien. Je ziet dat de vrouw zich ook een beetje aanpast aan de mannencultuur, om mee te kunnen doen. Maar dan loopt ze tegen het feit aan dat mannen nog steeds een machtspositie hebben. En dat zie je in alles. Daar ga ik gewoon niet in mee. En als meer mannen dat doen, dan verandert het ook langzaam. Ik spreek me uit in mijn muziek. Dat is ook mijn doel als muzikant, om die normen en waarden mee te geven zodat we steeds progressiever kunnen groeien.
Het album Light, Cruel & Vain komt op 20 mei uit op Dekmantel. Pre-order het album hier.
Sub/space is een maandelijkse rubriek waarin we een opkomende, alternatieve band of artiest uitlichten die verbonden is met het programma van Effenaar. Wat vormt hun tegengeluid? Welke ruimte nemen zij in binnen (sub)cultuur? Volgende maand weer een nieuwe artiest die breekt met muzikale hokken en kaders.
Sub/space is een maandelijkse rubriek waarin we een opkomende, alternatieve band of artiest uitlichten die verbonden is met het programma van Effenaar. Wat vormt hun tegengeluid? Welke ruimte nemen zij in binnen (sub)cultuur? Volgende maand weer een nieuwe artiest die breekt met muzikale hokken en kaders.
